Nie będę do pana telefonował.

Anton Leonard Gaver

Czy warto oddać tyle prostych dni,

Aby prorokiem chwilę być?

W szarości nieraz tajemnica tkwi

I dla niej czasem warto żyć

21 lat |student z notatkami, brać go! | kumpel z wydziału uczy się o pajęczakach; czasem ci o nich opowiada, gdy ma przerwę na zmywaku | szacun na dzielni, bo matka szyba, ojciec glina | umysł ściśle związany z przedmiotami ścisłymi|

  Nie wierzy w nic co nie zostało zapisane w książkach zatwierdzonych oficjalnie przez rząd; nie wierzy bliskim ludziom, że coś dla nich znaczy. Nie wierzy w żadne ponad ziemne bóstwa, a Biblię komentuje parsknięciami nachylając się nad mikroskopem i mu krzyżyk z komunii zwisa ze złotego łańcuszka; nie wierzy w niewinność, jeśli sąd stwierdził winę. Nie wierzy w miłość; wierzy w hormony i niestety zmuszono go do uwierzenia w głupotę, przyzwyczajono do niej i nauczono jej unikać. Wierzy w niechęć, w nienawiść; wierzy w dziwną, bezpodstawną awersję względem obcych osób. Wierzy we francuskie, domowe kino i w to, że kobieta wygląda co najmniej przystojnie w czerwonej szmince i długich trochę za łokcie, czarnych rękawiczkach. Wierzy w swoją przyszłość, w zamknięte w klatce dwa opasłe chomiki niechcące wejść do mini karuzeli. Wierzy w cele; nie wierzy w marzenia. Nie wierzy w rozwiązywanie problemów siłą i że  nie dostanie wpierdolu jak wyjdzie na ulice po zmroku. Nie wierzy, że dzielnica na której mieszka jest godna goszczenia jego skromnej osoby. Nie wierzy iż sobie zasłużył na taki lokal, to znaczy na małe, dwupokojowe mieszkanko z kuchnią w środku i łazienką na korytarzu w drodze na uczelnię a wychodząc z domu(z którego okien wcale nie widać wiadomo jakiej wieży) lawirując z gracją godną słonia w składzie porcelany pomiędzy kałużami moczu. Nie wierzy w wychowanie fizyczne, w kobiety z programów ezoterycznych i w pizzę z ananasem. 

Nie kocha ani ojca ani matki. Są dla niego jak nieznajomi, których każdego dnia mija idąc chodnikiem i jak bezimienna pani z warzywniaka, która zawsze pyta o samopoczucie. Są jak zwierzęta za grubą szybą na wystawie w zoo, jak głupie i niewarte uwagi zabawki, na które wstyd patrzeć po upływie dziecięcych lat. Są jak misie, które chce się wyrzucić, albo komuś oddać, ale na pewno nie zatrzymać. Są jak gitary, których nie da się nastroić; jak pieniące się psy na smyczy, którą właściciel trzyma, a której obroża zaciska się na ich szyjach. Są kochani, będzie ich brakować, kiedy odejdą, ale dopiero wtedy zacznie ich kochać i na ich koniec trzeba zaczekać.

Nie widać go nigdzie, czasem tylko słychać. Nie ma temu społeczeństwu nic do zaoferowania. Żadnej nowej zabawki, ploteczki do gazetki ani nawet małego skandaliku. Nie pali, bo przez broszurki za dużo wie o raku; nie pije, bo mu nie smakuje, nie bierze, bo nie miał okazji. Nie ma w jego głosie nadziei na przetrwanie gatunku, wciąż powtarza, że na świecie to już tylko skurwesyny i złodzieje, przepraszam za wyrażenie. Nie lubi jak mu się przerywa, bo to częściej ktoś po coś do niego przychodzi, niż on do kogoś. Łazi taka melepeta: nos jak kartofel, wąskie acz napuchnięte lekko od gryzienia usta (w uśmiechu wykrzywiają się słuchając naukowego, mądrego żartu, a nie głupot), zęby z siekaczami niemal jak wilk, a na starość z pewnością kurze łapki. Na szczęście siwizna dopadnie blondyna trochę później, starość nie radość, ale na szczęście się to wszystko przesunie czasowo. Jak masz zielone oczy to nikt ci nie wierzy, że nie jesteś rudy dopóki nie znajdziesz stu biologicznych argumentów dlaczego taki jesteś.

Kurt Cobain kiedyś zmieniał świat

Ty miałeś w elektrowni staż

Nie każdy może iść pod prąd

Po kto by wtedy robił prąd?

[szafa gra]