Give me a scotch. I'm starving.

 

Mark Mitchell

13.08.1969 | nowojorczyk w Paryżu | właściciel pracowni architektonicznej | ojciec, rozwodnik, mąż swojego męża | zło następuje wtedy, gdy nie wypije rano kawy | a w oczach wada minus milion | zielone, wstrętne soczki co rano | jak to nie mogę zjeść podwójnych frytek? | była żona - polka, obecny mąż - serb, córka - paryżanka pełną gębą | jak się wkurwia, chodzi na 'terapeutyczne' spacerki z psem | stresy, stresy, stresy! | jak to nie mogę dzwonić do córki o 7 rano, żeby założyła czapkę? | egoista i egocentryk | dobre układy z byłą żoną | szanuje twoje zdanie, pod warunkiem że jest takie jak moje | współczesna muzyka klasyczna, jakkolwiek głupio to brzmi | podobno trochę z niego szef - tyran | dotykiem koloruje na niebiesko | wprost ni eznosi westernów | czas wolny? nie, nie widziałem | nie płakałem po Mufasie | pianino dla ubogich na iPadzie | nie mam fejsbuka, czy to znaczy, że nie żyje? | pieprzony jedynak | nie. z nim nie jest łatwo | jest w stanie zrobić naprawdę wiele | wiesz, że gdyby twój mózg włożyć do główki od szpilki to powstalaby grzechotka? | zgaś światło bo przeciąg | hehehehehe NIE! | moja mama pędzi bimber w piwnicy | wieczne trolololo | no nie! znów przegapiłem ulubiony serial w telewizji! | kawa? spoko, powiedz tylko o której | zaiste, śmiesznie wymawiasz słowo 'wódka' | nasze randez vous | spójrzcie na wszystkie kurwy, które daje | nikt nie lubi konkurencji | prawda jets taka, że to nie jest prawda | kochanie? skąd my mamy w domu plastelinę?! | doprawdy, jestem niegroźny

Mark zawsze musiał być 'w centrum'. W centrum życia swoich rodziców, w centrum zainteresowania w szkole, w centrum kłopotów. Pewnie gdyby tylko mógł, zostałby prezydentem Stanów już w piątej klasie, ale wtedy miał ambicje być sportowcem i uganiał się za piłką po boisku. Wtedy też był 'w centrum', bo tego że był jednym z lepszych w drużynie, z pewnością nie można mu odmówić. Potem trochę mu przeszło, oczywiście nie umiłowanie do bycia w centrum, ale miłość do sportu. Piłkę zamienił na szkicownik i podjął decyzję o byciu architektem. Był wtedy w liceum, a nauczyciele wróżyli mu raczej przszłość w telewizji albo polityce niż w architekturze, ale Mark miał ich zdanie w dupie i dzielnie szkicował kolejne budynki z okolicy. Rodzice byli zadowoleni, bo zawód architekta, w porównaniu do gwiazdy sportu, był bardziej pewny i z pewnością bardziej 'normalny', jeżeli w ogóle można mówić o jakiekolwiek normalności w przypadku niego. Rekrutację na studia przeszedł bezboleśnie, bo co może być bolesnego w kilku testach i kilku rysunkach? Problem pojawił się wtedy, kiedy Mark zapragnął studiów za granicą, a konkretnie w Paryżu, który w jego mniemaniu był istną mekką przyszłych architektów - w tym i jego. Rodzice bezradnie rozłożyli ręce i wsiedli z nim w samolot pozwalając realizować młodzieńcze fascynacje jedynego syna. Paryską uczelnię zachwycił (podobno) świeżym spojrzeniem na architekturę i dobrymi pomysłami. I tak rozpoczęła się jego przygoda z jedną z europejskich stolic. Na studiach również stał się gwiazdą i to w stosunkowo krótkim czasie. Być może nie tylko za sprawą jego malarskich zdolności, ale przede wszystkim dlatego, że już piątego dnia pobytu w akademiku złamał nos ówczesnemu 'centrum uwagi'. W końcu Naczelny Egocentryk Paryża może być tylko jeden, prawda? Starania doceniła pewna piękna Polka Kasia, która już po roku była z nim w ciąży, co całkiem spodobało się przyszłemu tatusiowi, choć niedoszła-jeszcze-mamusia miała pewne obawy. Nic dziwnego, Mark dbał tylko o siebie, słabo się znali i z pozoru bardzo daleko było mu do jakiegokolwiek ustatkowania się. Nic bardziej mylnego. Mark bardzo chętnie zamienił akademikowy pokój na urocze mieszkanie na poddaszu i wprost oszlał na punkce swojej Najwspanialszej Na Świecie córki - Justine, która w trybie ekspresowym zawładnęła sercem tatusia. Był więc szybki ślub z Kaśką, szybkie chrzciny a później dyplom Architekta, który zawisł nad sypialnianym łóżkiem w niewielkim mieszkaniu. Dziecko rosło tak samo szybko  jak wada wzroku Marka, spowodowana prawdopodobnie ciągłym ślęczeniem nad kolejnymi projektami, które realizował dla jednej z paryskich firm, w której dostał pracę zaraz po skończeniu studiów. Jednak jak na 'centrum świata' przystało, Mark męczył się niesamowicie pracując dla kogoś i po kilku latach otworzył swoją własną pracownię architektoniczną. Nie było łatwo, ale nikt przecież nie mówił, że jakikolwiek życie na własny rachunek jest proste. Ominął urodziny własnego dziecka, kilka razy zapomniał o rocznicy ślubu, zapomniał też o tym że trzeba jeść, a ciągły stres może być katastrofalny w skutkach, ale w końcu odniósł upragniony sukces i stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i znaczących arcihtektów w Paryżu.

Niestety, jak to w życiu często bywa, sukces w życiu zawodowym przepłacił 'rodzinnym szczęściem', gdyż młoda żona, jedenaście lat po śłubie złożyła wniosek rozwodowy. Ku zdziwieniu obojga, okazało się że po ślubie zaczęli dogadywać się dużo lepiej niż w trakcie trwania małżeństwa, i do dziś pozostają świetnymi przyjaciółmi, wyskakującymi na kawkę średnio dwa razy w tygodniu.

Justine nigdy nie miała do niego pretensji o to, że 'zostawił jej matkę dla pracy'. Pewnie dlatego, że nigdy nie odczuła rozwodu rodziców, przeprowadzonego bardzo cicho i spokojnie. U ojca spędzała każdy weekend i miała możliwość nocowania u niego w dowolnie wybranej przez siebie chwili. Nigdy nie była 'kartą przetargową' i żadnemu z nich nigdy nie przeszło przez myśl, żeby używać jej 'przeciwko' któremuś z nich.

Kiedy Justine miała siedemnaście lat, a jego była żona układała sobie życie z Brzydkim Francuzem, w jego idealnie poukładanym świecie coś się zmieniło. Nie była to okładka w prestiżowym magazynie branżowym, ani kolejne wielkie zlecenie, w którym mogł pokazać jak świetnym jest architektem. Zaprojektował osiedle mieszkaniowe na obrzeżach Paryża, idealne miejsce dla ludzi chcących odpocząć od zgiełku centrum i dla tych, którzy zapragnęli odrobiny luksusu za odpowiednią cenę. Do jego gabinetu zapukał mężczyzna, który chciał być jednym z tych szczęśliwców, ale nie mógł się odgadać z jego 'człowiekiem na posyłki' mającym odpowiedzieć na wszystkie ważne pytania przyszłych kupców. Nie odpowiedział wyczerpująco, dlatego niejaki Milan zjawił się w markowym gabinecie i tym samym zmienił jego życie raz na zawsze. Dziś są szczęśliwym małżeństwem, a Mark do tej pory zastanawia się jakim cudem to wszystko się stało, skoro jeszcze dwadzieścia lat wstecz był szczęśliwym małżonkiem pięknej Polki. Nie żałuje jednak niczego i daje sobie wciskać zdrowe, zielone soczki, które mają rzekomo uchronić go przed przedwczesnym zawałem serca. Mark jest więcej niż pewien, że zawał serca i tak go czeka, ale przynajmniej  kilka miesięcy wstecz rzucił palenie, co uważa za swój absolutny sukces (choć pewnie gdyby nie Milan, nic takiego by się nie stało).

Mimo wszechogarniającej miłości Milana, Mark wciąż jest tym samym egocentrykiem i tym samym egoistą co dwadzieścia lat wstecz. Tak samo kocha swoją córkę, tak samo często widuje się ze swoją byłą żoną i jej Brzydkim Francuzem i tak samo chętnie szkicuje kolejne projkty. Pija tą samą kawę, w tej samej knajpie. Chodzi do tej samej siłowni, buty kupuje u tej samej starszej pani pracującej w jednym z małych sklepików i lubi te same, małe francuskie knajpki, w których może zjeść dobry obiad. I tylko czasu ma jakoś tak więcej.

Nie interesuje mnie, że masz w domu piątkę szczekających dzieci i płaczącego psa, do pracy masz przychodzić punktualnie!

---
Mark zaprasza serdecznie! :)