comme le soleil interminable

"Sometimes you drink the milk, sometimes the milk drinks you."
well, karma. 

Robin Blackery

13.08.1987 | New Jersey w stanie Nowy Jork | mieszka w piwnicy starszego małżeństwa, gdzie sprząta i dba o dom w zamian za pokój i jedzenie | często siedzi przed wieżą Eiffela lub gdzieś w Alei de Suffren 

Widzisz na ulicy mężczyznę siedzącego na chodniku, pod dupą dwie, trzy gazety by nie pobrudzić spodni a koło siebie karton pełen kredek, ołówków, farb i sprejów. Pracuje nad czymś, jego ręce szybko poruszają się po kartce papieru, ołówek zostawia szare ślady które na końcu układają się w dobrze przemyślany obraz, a zarazem kompletny chaos bez jakiegokolwiek sensu. Mężczyzna ma na sobie znoszoną skórzaną kurtkę, szary sweter, szalik, czarne dżinsy i trampki. Od razu przypomina Ci tego pijaka, którego spotkałeś dwa dni temu o trzeciej nad ranem koło domu Twojej dziewczyny. Ale czy to co widzisz jest prawdą? Jedni widzą bezdomnego studenta, którego matka wywaliła z domu bo nie miał wystarczająco pieniędzy. Prawdopodobnie studiował sztukę lub filozofię na paryskim uniwersytecie, ale zabrakło mu pieniędzy aby opłacić studia a teraz nie może znaleźć pracy bo nigdy nie uczył się niczego sensownego. Drudzy widzą zwykłego narkomana który rysowaniem zarabia na kolejną dawkę. Ale czemu wszyscy podejrzewają, że historia mężczyzny  jest tragiczna, smutna lub żałosna, jest dla mnie niezrozumiałe. 

Pan, który siedzi na chodniku to Robin Alexander Blackery, dwudziestosześcioletni Amerykanin. Jego historia nie jest ani tragiczna, ani smutna, a już na pewno nie żałosna! Jest co najwyżej  nietypowa. Robin dorastał w zakurzonym i zatrutym New Jersey, w tej lepszej części miasta, ale złego powietrza i tak nie dało się uniknąć. Szare bloki stały wszędzie, wyglądały jak brzydkie kamienie porozrzucane po mieście przez pięciolatka. Wszystko brzydkie i bezbarwne. Robin nie miał problemów w szkole, zawsze miał dobre oceny i parę przyjaciół ale i tak codziennie zaszywał się w kącie klasy by rysować w swoim ulubionym bloku. Powiedzmy, że jego pierwsze rysunki w żadnym aspekcie nie przypominały arcydzieł, ale bazgraninę kolorów, jednak z czasem z jego ołówka wychodziły to coraz piękniejsze rysunki, portrety, profile, krajobrazy, akty... Nastoletnie czasy przeżył bez większych problemów, brakuje tam traum z dzieciństwa i historii z narkotykami. Była pewna dziewczyna, typ urody Królewny Śnieżki, ale po dwóch latach związku rozstali się jako przyjaciele kiedy owa dziewczyna wyjechała do Kanady by zamieszkać z babcią. Robin zdał maturę jako jeden z najlepszych w roczniku i po opuszczeniu szkolnych korytarzy miał szansę zostać kim chciał. Architektem, nauczycielem, aktorem w miejskim teatrze czy jednak taksówkarzem? Ale Robin wymyślił, że chce opuścić zaśmieconą fast foodem Amerykę i pojechać na wycieczkę po Europie, jedynie wyposażony w plecak zapełniony ciuchami i utensyliami do rysowania. Norwegia, Niemcy, Irlandia, Szkocja, Polska, Włochy... Nigdzie nie zatrzymał się na dłużej niż dwa tygodnie, jedynie stolica Francji zacisnęła pięść w karku Robina i nie ma zamiaru puścić. 

Robin lubi ludzi. Nie jest typem introwerty, jest całkiem otwarty na świat, ale jeśli mu na komuś zależy staje się nieśmiały i niepewny. Ma cholernego stracha przed windami i psami, ale tylko tymi małymi co pogryzą cię zanim zdążysz zaszczekać. Po za rysunkiem nie ma żadnych talentów, ale gdy jest okazja pośpiewa pod prysznicem bo jego współlokatorzy i tak są w połowie głusi. Wiecznie szczerzący gębę do turystów. Artysta od siedmiu boleści, uważa że sztuka współczesna jest zbiorem śmieci. Nie lubi zapachu malin i arbuza, za to na co dzień śmierdzi fajkami i wiśniową wodą kolońską. Krzywonogi, chudy ale daleko mu do anoreksji, blady z dwoma, trzema piegami na nosie. Do jego wielu wad należy cynizm, po za tym brakuje mu filtru w mózgu i czasami udaje idiotę. Wielbiciel bajek Disneya i kreskówek na Cartoon Network. Jest niczym pluszowy miś, lubi ciepło i tulenie, do tego jest żarłokiem jakich mało. Marzy o własnym czerwonym domku na południu Francji, ale szansa, że w kraju bagietek zostanie dłużej niż trzy miesiące jest niewiarygodnie mała. 

__________________________________________________________________

witam